Akıllılık ve Kurnazlık
 

Akıllılık ve Kurnazlık

Akıllılar arasında aptallık, kurnazlar arasında uysallık hep başa beladır.
Öyle bir zamana düştük ki; akıllılar ile kurnazlar bir, aptallarla uysallar da bir görülüyor.
Ama ne akıllılık kurnazlık, ne de uysallık aptallıktır.
Yönetimde öyle…
Cemiyette öyle…
Basında ve denetimde öyle…
Bazen insanın çıkıp gidesi geliyor bir yerlere…
Ama nereye?
İradesiz, ifadesiz, meskenetin şerefini hazzeden beyinsizlerin olmadığı toplumlar o kadar azaldı ki?
Dostlukları öldürdük.
Düşmanlıkları unuttuk.
İnsani reflekslerimizi kaybettik.
Vatan; diyorsun, adam “bu gün vatan diye bir şey yok, globalleştik” diyor.
Millet; diyorsun, adam “ne milleti, alt kimlik üst kimlik” diyor.
Devlet; diyorsun, adam “benim en büyük düşmanım” diyor.
Hükümet; diyorsun, adam “bana yakın ise mazlum, uzak ise şaki” diyor.
Şeref; diyorsun, adam “para diyor, -birde ekliyor- parasız adam şerefsiz adam“ diyor.
Dostluk; diyorsun, adam “o eskidendi şimdi tek dost para” diyor
Din, dindar, Müslüman; diyorsun, adam “çağdaş yorumlanması gereken bir din, çağın mezbelesine uyabilen sekülerleşmiş dindar ve Müslüman bilinen zenginlerin emrinde yaşayan bir Müslüman kitle” diyor.
Ana baba; diyorsun adam “parası kadar itibarı ve ya sokak ya da huzurevlerinde yaşayacak bir aile büyüğü” diyor.
Çocuk; diyorsun adam “İyi beslemem, iyi bir yaylım yeri bulmam ve bir de eş bulmakla mükellef olduğum bir yaratık” diyor.
Ve yazdıkça uzayan tezatlar, çelimsiz yorumlar, insani değerlere ters anlatımlar.
Ne fikir, ne fikirlerde akıl, ne akıllarda gönül var.
Hz Mevlana “Akılsın gönülsüz fikirlerle geldiler/ askersiz silahsız teslim aldılar” der.
Akıllı kimsede sabır vardır, gayret vardır, sevgi vardır, saygı vardır, inanç vardır, rıza vardır”
Kurnaz olanda ise “acelecilik vardır, menfaatçilik vardır, tembellik vardır, terbiyesizlik vardır, kanaatsizlik vardır, insanları kullanma alışkanlığı vardır”
Ama ikisinin de öldüğünde ya lanet vardır, ya da dua…
Gençlerin kulaklarında bir ses kalsın, istiyorum.
Tarihini, imanını, coğrafyasını, maddi ve manevi değerlerini, mukaddesatını ve kendi benliğini bilmeleri, şerefli bir hayat için önemlidir.
Yoksa köksüz, erdemsiz, ne idüğü meçhul birer varlık sürüsü ortaya çıkar.
Hep çobanlar başkalarından olur, idare başkalarının olur, efendileri başkası olur…
http://www.bizimcografya.com/Resimler/yorum_yaz.png

Çok güzel bir yazı çok beğendim,çok teşekkürler,ellerinize sağlık,kavramların nasıl içinin boşaltıldığını ve mananın yerini nasıl maddenin aldığını anlatan hoş bir yazı..