GENEL TOPİK

zumrut_ · 11-Şubat-2010, 11:48

Türkiye ve Harikaları projesi Fransızları büyüledi

Fransa’da “Türkiye Mevsimi” etkinliklerinde ünlü ressam Metin Asağ’ın açılışı yapılan “Les turcomanies de Metın Asag” konulu Türkiye ve harikaları projesi fransızları büyüledi. Ortak paydada kültürleri buluşturan eserleri Fransız yetkililer “Muhteşem ve olağanüstü gibi ifadelerle tanımlamaya çalıştılar.

Türkiye Harikaları projesi Fransızları büyüledi

Metin Asağ Kimdir?

1973’te Muradiye’de doğdu. Öğretmen Lisesini bitirdi. 1990’da ODTÜ Felsefe Bölümüne girdi. 1996’da Uludağ Üniversitesi Kamu Yönetimi lisans, Newport Üniversitesi İşletme yüksek lisansı yaptı.

Küçük yaşlarda başladığı resim çalışmalarını, 1996’dan bu yana profesyonel olarak sürdürmektedir.
Bugüne kadar üniversiteler,özel kuruluşlar, Uluslararası festivallerin yanısıra, Devlet Güzel SanatlarGalerileri, Cemal Reşit Rey Konser Salonu fuayeleri, Ayasofya Müzesi (ana mekan) Türk ve İslam Eserleri Müzesi İbrahim Paşa Sarayındaki sergileri ile birlikteDolmabahçe Sarayı (Sarayın Sultanları), Topkapı Sarayı (Kutsal Emanetler) Fransa-Paris’te, (Fransa’da Türkiye Mevsimi etkinliklerinde ’Les turcomanies de metin asag’, 2010 Eyül’den itibaren İsveç’ten İstanbul’a 16 Avrupa ülkesi, İsveç / Stokholm, Finlandiya / Helsinki, Letonya / Riga, Polanya / Gdansk, Danimarka / Kopenhag, Almanya / Hamburg, Hollanda / Amsterdam, Belçika / Antwerb, İngiltere / Londra, Fransa / LaHavre, Portekiz / Lizbon, İspanya / Barselona, Fransa / Marsilya, İtalya / Napoli,Yunanistan / Pire, Bulgaristan / Varna, Romanya / Köstance ve İstanbul’u kapsayan sergiler ileyurtiçi ve yurtdışı projelerine devam ediyor.

Sergileri büyük kitleler tarafından beğeniyle izlenen sanatçının tabloları yurtiçi ve yurtdışında bazı Avrupa ülkelerinde İtalya, Yunanistan, İngiltere, Fransa, Amerika Birleşik Devletleri, Hindistan,Yeni Zelanda, Birleşik Arap Emirliği, Mısır, Rusyave Kanada’da özel koleksiyon ve galerilerdeyer almaktadır.

1994-2009 yılları arasında birçok proje üzerinde çalıştı.
Sanatçı geçmiş farklı uygarlıklar ve yaşanan coğrafyada;

Desen, türk sanatı, hat, tezhip, çini, minyatür, mozaik ve eskitme üzerine çalışmalar yaptı.

Eserlerini İstanbul, saray işlemeleri,sultan portreleri, kaftan, ferman, taht tuğra, miğfer, kılıç ve savaş sahneleri yanı sıra; çeşme, camilerin iç mekanları, halı, kandil, mihrap, Kabe, Hilye-i Şerif, Ortadoğu, Ayasofya, Bizans-Roma, gibi Doğu ve Batı medeniyetlerini içine alan temalar ile işlediAnadolunun onbin yıllık tarihine ve farklı uygarlıkların yaşadığı genişcoğrafyasında Türklerin bin yıllık sanat geçmişi ve İslam sanatlarını da ağırlıklı olarak işledi.

Eserlerini kendi keşfettiği (Dünya’da ilk) doğal eskitme tekniği ile yorumlayarak yaptı.
Sanatçı İstanbul’da yaşamakta ve çalışmalarını burada sürdürmektedir.

SANATÇIYA DAİR

Sanatçının tarihe olan ilgisi, resimlerini konu ve teknik olarak etkilemiştir. Bu da resim sanatında bugüne kadar birçok ilki keşfederek kendine ait tarzını ve özgün üslubunu oluşturmasında etkili olmuştur. Özellikle tarihi sanat eserlerinin resmedilmesinde tamamıyla kişisel bir hava oluşturmayı başarmıştır. Deforme edilmiş figürler, eskitilmiş yüzeyler ve yoğun renk kullanımı ile olduğu kadar resimlerinde oluşturduğu tarihi atmosfer etkisi ve konuları ile pek çok sanatseveri ve sanatçıyı da derinden etkilemiştir.21.yy. resim sanatına getirdiği bu özgün üslup uyguladığı teknik ile resimde yepyeni bir alternatif oluşturmuştur. Kompozisyonlarını dikkatli tasarlamış resimlerini son derece hassas renk kullanımı ile işlediği konularda ışık, renk, doku ilişkilerini ustalıkla vermiş ve boyayı titizlikle uygulamıştır. Resimlerindeki gerçekçilik ve konu seçimi dışında resimlerin üslup ve teknik özellikleri de yenidir. Resimlerin de farklı olarak görünen her şeyi bütün zenginliği ile tabloya aktarmıştır.

Sanatçının, sanatının biçimlenmesinde hem geçmiş farklı uygarlıkların, hem de yaşanan coğrafyanın son derece önemli rolü olmuştur. Bilgisi dünü ve bugünü ile geçmiş ve günümüz üzerine iyi bir gözlem gücüne dayanır. Eserlerinde yapmacık ve ucuz öğelere de yer vermemiştir. Çağlar boyu yapılmış anıtları, gördüğü sanat eserlerini tarihi yapıları tüm incelikleriyle tuvale aktararak resime yeni bir boyut katarak çizer ve insanların ulaşamayacakları yerde önlerine koyar.

Sanatçı İstanbul’da yaşamakta ve çalışmalarını burada sürdürmektedir.

ÖZGÜNLÜĞÜ

2007 de Ayasofaya’ da açtığı Bizans Osmanlı ve cumhuriyet dönemlerini işlediği konular yaşanan zengin tarihegenişcuğrafyadaki uygarlığa yönelmesinde etkili oldu çalışmalarının bir çoğuyla izlenimci sanat akımına yakın durmuşsa da, tam anlamıyla bu akıma atılmamıştır.Güçlü ışık-gölge kullanımı ve resimsel düzenlemeyi eski veözgün bir açıdan ele alışıOsmanlı Varna savaşını işlediği tablosu gerçekçi doğalcılığınınbütünüyle ortaya çıktığıdoğu -batı sentezinin ilk örneğidir. Ayasofya’da iki ruh adlı eseri de doğu batı karşıtlığından ziyade onu birleştiren ve kavrayan unsurların en iyi örneklerindendir…
Sanat camiasında, sanat severlerO’nusıradan çalışmaların ötesindeyeni dönembirçok ekolünyeniden yorumlanışındaçok önemli katkıda bulunduğunu düşünmektedirler.Burada bilinen geleneksel formlarınötesinde farklı birçok akımın ilk dafa konu ve teknik özellikleri ile bir araya gelmesinde sanatının en özgün uygulayıcılarından biri olduğudur.

Amerikalı Oryantalist ressam, Frederick Arthur Fransız ressam Jean-Léon Gérôme İtalyan ressam Gentile Bellini, Fausto Zonaro, Halil Paşa ve Osman Hamdi gibi sanatçılardan etkilendi.
Konularını yaşanan farklı uygarlıklar ve geniş coğrafyadanalan sanatçı, teknik olarak realist gruba yakın olmakla birlikte kendine özgü ince ,renkli ve zengin bir üslup geliştirdi resim düzenlemelerindekiyoğunluk, renklerdeki uyum, resmin genelinde sezilen duygusallık ve ışığın yansımalarıyla belirginleşen çevre çizgileri sanatınınen belirgin özellikleridir.

Bol figürlü dinsel temanın yanısıra önemli şahsiyetlerin portrelerinive yaşanmış olaylardanyola çıkarak tablolarının konularını belirlemiş,bunu dabaşarılı bir biçimde uygulamıştır. Böylece Türk resmini 21. yüzyıldaçok önemli bir seviyeyetaşımıştürkresim sanatının temel karakterinin oluşmasında çok önemli bir yer edinmiştir.

Yurtdışında, Fransa Türkiye Mevsimindeeserleri 2000 proje arasında seçilen ressam Metin Asağ`ın “les turkomanies de metin Asag”“Türkiye ve Harikaları”konulu sergisi Fransız sanatseverlerin ziyareti ile start aldı. İlk DefaBir Türk Sanatçısının bu kadar zengin koleksiyonu ile katıldığı sergi, ‘Geçmiş ve Geleceğedair Mesajlar’ ile sanatseverlerin önünde, T.C. Kültür Ve Turizm Bakanlığı, Fransa’da Türkiye Mevsimi” İstanbul Kültür Sanat Vakfı ve Culturesfrance ile ortak düzenlenen , “les turcomanies de Metin Asag” konulu sergiaçılışıParis’in görkemli tarihi atmosferinde Saray ve Müzelerdeki mevcut eserlerin renk, desen ve form özelliklerinin bire bir yansıtıldığı resimler ile Türkiye’yisanatın merkezinetaşır gibiydi, Türkiye Mevsimi Etkinliklerinde Ortak paydada kültürleri buluşturan, Asağ’ın eserleri büyük ilgi gördü.
Türkiye’yi Sanat ile tanıtım projesi; 2010’Eylülden itibaren İstanbul’dan İsveç’e 16 Avrupa ülkesini kapsayan yurtdışı sergiorganizasyonu ile devam edecek.

Projelerinde,
Anadolunun onbinlerce yıllık tarihine ve farklı uygarlıkların yaşadığı genişcoğrafyasınaışık tutan Metin ASAĞ, eserlerinde on bin yıllık yerleşik kültür alanı olan Anadolu’yu işaret ediyor. Aynı zamanda yeni yüzyılın tüm Batı değerlerini göz önünde bulundurarak Türklerin bin yıllık sanat geçmişine ve İslam sanatlarına da vurgu yapıyor, bir çok tekniği ustaca bir arada kullanan sanatçı, sergilerinde sanatseverleremedeniyetler beşiği Anadolu topraklarının tarihteki coğrafi, kültürel ve sanatsal etki alanının ne kadar geniş olduğunu göstermek Anadolunun kültürel alanlardaki enerjisi, yaratıcılığı ve kültür çeşitliliğini kamuoyuna daha iyi tanıtmak ve bu topraklar üzerindebinlerce yıllık geçmişi olan Anadolu Medeniyeti’nin zenginliğini zihinlerde diri tutmak düşüncesindedir. Sergileri, çağdaş Türkiye’nin sahip olduğu zengin gelenek ve değerlerimizi koruma, insanları bilinçlendirme ve tanıtım çalışmalarına da örnek teşkil ediyor.

Uygarlıklar serüveninde 21.yy yeni oluşumlar süreci gibi görünse detüm zamanların farklı uygarlıkların birikimlerini içeren resimler yapan sanatçının , eserleri bugünden geçmişe uzanan bir tarihi serüvenin somutlaştırılmış ifadelerini içeriyor birbirinden farklı zamanlardan ortak geçmişe sahip nesneler kendi tarihsel farklılıkları gibi farklı şekillerdeyansıyor dünden bügüne ve sonsuzluğa…

Galeri S san

Oduncu Peri’nin Usta Vuruşu (The Fairy Feller’s Master-Stroke)

26 Eylül 2009 Yazan: admin
Kategori: Büyük Sanatçılar, Resim, Sanat, Ünlü Tablolar

5 yorum

Richard Dadd (1 Ağustos 1817 – 7 Ocak 1886) yaşamıyla olsun, eserleriyle olsun ilgi çekici bir ressam. Kariyerinin başlarındaki eserlerinin konusu ve tekniği benzer meslektaşlarından farklı değildir. Oryantalist konular, peri resimleri gibi romantik resimler Viktoryen dönem İngiltere’sinde oldukça modadır. Kraliyet Sanat Akademisi’nde gördüğü düzgün bir eğitimin ardından ressam arkadaşlarıyla beraber “Clique” adlı grubu kurar. Akademik sanatın yararsızlığından dem vuran bu grup, sanatın ancak halk tarafından değerlendirilebileceğini savunmaktadır. Bu grubun ömrü uzun sürmez nitekim; çünkü Dadd çıktığı uzun bir seyahatten “deli” olarak döner!
Dadd, 1842′de bir arkadaşıyla beraber kapsamlı bir doğu gezisine çıkarak; Yunanistan, Türkiye ve Filistin üzerinden Mısır’a gelir. İşte her şey bu gezi esnasında gerçekleşir! Nil nehrinde yaptıkları kayık gezisi sırasında Dadd’in hareketleri değişir ve sayıklamaya başlar. Kendini Eski Mısır tanrısı Osiris zannetmektedir ve kötülükle mücadele hezeyanları yaşamaktadır. Basit bir sıcak çarpması olarak düşünülen bu durumu maalesef gerilemez ve İngiltere’ye döndüğünde de aynı hezeyanlarla iblis olarak gördüğü babasını öldürür. Gizlice Paris’e kaçan Dadd burada da rahat durmaz ve kötü güçlerin etkisi altında zannettiği bir turiste saldırınca tutuklanır. Tanısı “Paranoid Şizofreni”dir ve Bethlem Psikiyatri Hastanesi’ne yatırılır.
İşte burada sanki sanatı zincirlerinden kurtulmuş, müthiş yeteneği sınırsız bir özgürlüğe erişmiştir. Hastanede yattığı süre boyunca resim yapmaya devam eden Dadd, en büyük eseri olan “The Fairy Feller’s Master-Stroke (tuval üzerine yağlı boya / Tate Galerisi, Londra.)” adlı tablo üzerine çalışmaya başlar. 53×38 cm boyutlarındaki tablo üzerinde tahmini olarak 9 yıl çalışmıştır. (Bu sürecin hangi tarihler arasında olduğu tam olarak belli değil. Ressamın kendisine göre 1857 veya 1858 yılında başlayıp 1964 yılında sonuçlanmıştır. Fakat kendisinin mental hastalığı göz önünde bulundurulduğunda hatırladığı tarihler yanlış olabilir. Araştırmalara göre 1855-1864 arası doğru tarihler olabilir.)
Resme ilk baktığımızda;

bu denli ayrıntının bu kadar küçük ebatlara sığdırılmasının dehşetiyle etkileniyor insan. Genel olarak sevimli bir peri resminin, bir kuyumcu edasıyla işlenmiş versiyonu gibi görünse de dikkatli incelendiğinde bazı ayrıntılar göze çarpıyor. Dadd’in de belirttiği gibi tablo henüz bitmemiştir. Sol alt köşedeki sarımsı leke, henüz renklendirilmemiş fındık yığınını yansıtıyor. Bu yüzden ressam tablosuna “Quasi (yarım)” der. Minyatür benzeri objelerin önündeki otlar ve bitki çöpleri gözde üç boyutlu bir efekt oluşturuyor, arkada olanları görmek için elinizle çalıları kenara itmek istiyorsunuz. Gerçekten de bu bitkisel uzantılar, resimden bağımsız bir kompozisyon oluşturmuş gibi görünüyor. Bir çalı sol alttan sağ üste kadar tabloyu çaprazlıyor neredeyse. İnce uçları sarmal şekillerle birbirine dolaşıyor.
Dadd, bu eserini açıklayacak garip bir şiir de yazıyor: “Elimination of a Picture & its subject–called The Feller’s Master Stroke”. Bu şiirinde tabloda neler olup bittiğini bir nebze açıklıyor. Baş karakter, bize en yakın perspektifte, sırtı izleyiciye dönmüş halde duruyor; baştan sona deri kıyafetler içindeki oduncu (Feller) baltasını kaldırmış önündeki büyük fındığı ikiye yaracak vuruşunu gerçekleştirmek için emir bekliyor.

Resmin merkezindeki beyaz sakallı Başbüyücü (Patrik), beyazlar içinde oturuyor. Yüzünü gölgeleyen uzun siperlikli şapkası üç sıralı (Papa şapkası gibi). Sağ elini takdis edermiş gibi kaldırmış, bu da papalığa bir atıf gibi duruyor ama Dadd’in kendisine göre bu hareket oduncuya yapılmış bir göz dağı; kendisi emretmeden baltasını indirmemesi için. Patrik, sol elinde kısa ama kalın bir asa tutuyor (şapkasına üşüşen perileri uzaklaştırmak için).
Döneme has bir yönelimle Dadd, William Shakespeare’in eserlerine bolca atıfta bulunuyor. Bunlarda ilki olan, başbüyücünün şapka siperliğinin solundaki Kraliçe Mab (tabloda çok zor seçiliyor), resmi arabasında fındığın yarılmasını bekliyor (Romeo ve Juliet’te Mercutio adlı karakter Kraliçe Mab’den bahseder. Bu küçük peri ikiye yarılmış fındık kabuklarından yapılmış kraliyet arabasıyla gezmektedir). Arabacı yerinde bir tatarcık var, arabayı dişi at-insanlar çekiyor. Önlerinde Cupid ve Psyche (Roma mitolojisinde aşk ve ruh) duruyor.
Başbüyücünün şapkasının sağ siperliğinin üzerindeyse İspanyol kıyafetleri içindeki minik periler dans ediyor.
Shakespeare’e yapılan bir diğer atıf da geniş şapkanın tam üzerinde bulunuyor;

“A Midsummer Night’s Dream”den Titania ve Oberon (peri kraliçesi ve kralı) o esnada gerçekleşen olayı tartışırlarken, sol taraflarındaki kırmızı kıyafetli kocakarı tarafından izleniyorlar.
Başbüyücünün hemen altındaki grup soldan sağa doğru şöyle: Kraliçe Mab’in hemen altında iki peri olaylara kulak misafiri oluyor. Bir peri züppe, beyaz etekli sarı kıyafetli bir nimfeye kur yapıyor. Nimfenin hemen bacaklarının yanında çömelmiş bir çocuk terbiyecisi (pedagog) gözleri şaşı halde izliyor. Patriğin hemen altında pembe mantolu (ve senatör pipolu) politikacı var. Politikacının sağında, bacak bacak üstüne atarak güzel ayakkabılarını gösteren satir suratlı, şapşal bir peri oturuyor (modern peri).
Oduncunun sağında, ellerini dizlerine koyarak hafifçe çömelmiş duran Peri Hanı’nın seyisi, olayı ilgili bir şekilde izliyor. Yanında eliyle uzanan bir cüce keşiş var. İkisinin üzerinde (oduncunun baltasının hemen altında sadece başı görünen) ilgisiz Arabacı (Waggoner) Will’in “bilgece dikkatini çeken” sabancı köylü duruyor.

Tablonun sağında şehirli kıyafetleriyle (nükteyi seven) iki erkek peri duruyor; birinin elinde lavta var. Tablonun solunda bunların aksi gibi duran iki peri kızı duruyor.
Sivri memeleri, kalın baldırları (balerin olmalılar) ve küçük ayaklarıyla değişik bir erotizm sergileyen kadınların soldakinin bir elinde süpürge var, diğer koluna kahverengi bir güve (hawkmoth- şahingüvesi) eğitimli şahin gibi konmuş. Sağdaki peri elinde bir ayna tutuyor. Hemen ayağının dibinde (pedagogun solunda, sadece kafası görünen) bir satir kadının eteğinin altını dikizliyor.
Perilerin sol alt tarafında iki taşralı aşık olayı ilgiyle izliyor; dirseklerinin üzerine yaslanan sütçü kız (Chloe ya da Phyllis) ve arkasından ona sarılan deri tabakçısı (Lubin). Aşıkların altında kara derili iki cüce duruyor; sihirbaz olan erkek cüce o anda fındığın kırılıp kırılmayacağı konusunda tahminlerde bulunuyor. Sihirbaz cücenin hemen sağında, ot karmaşasının arkasında kahverengi bir örümcek var (küçük örümcekleri işe alan usta dokumacı).
Sol üstte pejmürde ve Bedavacı; hemen arkalarında bir yusufçuk (daimi tatilciler) üflemeli çalgılarıyla tabloya eşlik ediyorlar. Yusufçuğun hemen altında kırmızı şapkalı bir elfin başı görünüyor (Dadd’a göre Çinli Küçük Ayaklar Sosyetesi’nin küçük bir elemanı).
Yusufçuğun hemen solundan başlamak üzere kırmızı sarı ceketli asker, beyaz şapkalı denizci, bileme aletiyle tamirci, açık yeşil mantolu sabancı delikanlıya (köylü gence) yeni diktiği ceketi gösteren terzi, tokmak ve havanıyla eczacı ve sabancı gencin cebini karıştıran hırsızdan oluşan bir topluluk, bu peri topluluğundaki yerini alıyor.
Tabloyu inceleyip, her baktığımızda yeni bir şey keşfettikten sonra içimizde oluşan garip hisleri anlatabilmek mümkün değil. Bu hoş bir rahatsızlık… Sanki anlatılandan ve gösterilenden başka birşey söz konusuymuş gibi… Periler bildiğimiz havai, hoş ve neşeli havalarını taşımıyorlar burada; daha garipler. Dadd ayrı ayrı hepsinin hikayelerini, resmedilen andan öncesinde ve sonrasında hayatlarını nasıl idame ettirdiklerini biliyor. Sanki Dadd bu yaratıkları “gerçekten” görmüş gibi…
İkinci rahatsızlık hissi tabloda gerçekleşen olaya verilen tepkilerden kaynaklanıyor. Baltanın inişine hazırlanan seyirciler veya o anda işi olmadığı halde tabloya sızan diğer üyeler, hep beraber bu olaya odaklanmış gibi duruyor. Hepsinin suratında gergin, dramatik bir ifade var. Acaba ömrünü bir tımarhane köşesinde sonlandıran hasta bir zihin (Resim 5), bu acayip sahneyle hangi düşüncesini açığa çıkarmaya çalışmıştır; neyi sembolize etmiştir?

(Fotoğrafında gözlerindeki çılgın bakışa dikkat edin). Eserin gizemi üzerine yapılan araştırmalar halen sürdüğünden, bize sadece Dadd’ın bu “usta-darbesi”ni seyretmek düşüyor.

Marc Chagall (okunuşu: Mark Şagal) (7 Temmuz 1887 – 28 Mart 1985), Yahudi kökenli Rus-Beyaz; Rus-Fransız bir ressam. Yaklaşık bir asır yaşayan sanatçı 20. yy’ın en büyük ve başarılı sanatçılarının başında yer alıyor. Çalışmalarının birçoğunu Rusya’da yaşayan Yahudilerin köklerine dayandıran Chagall, o dönemler Rusya İmparatorluğu’na dâhil olan Beyaz Rusya’da dünyaya geldi.

Chagall, 1917′deki Rus Devrimi’nde aktif rol aldıktan sonra 1918’de Sovyet Kültür Bakanlığı, tarafından Vitebsk bölgesinden “sorumlu görevli” unvanı verildi. 1920’lerin sonlarına doğru, iç savaş ve kıtlığın başladığı bir dönemde, Chagall Moskova’da açılmak üzere olan Musevi Oda Tiyatrosu için duvar resimleri çizmek için görevlendirildi. Müzik, dans, drama ve edebiyat sanatlarının tasvir edildiği dört duvarda yer alan en önemli eser “Müzik” adlı tablo oldu. Doksan kişilik kapasiteye sahip olan salonun sağ kolunda yer alan bu tablo, herkesi büyülemeyi başardı. Chagall bu eserini çatı üzerinde keman çalan bir Klezmer müzisyeni olarak tanımladı.
‘Klezmer’ kelimesi ‘şarkının enstrümanı’ anlamına gelen iki İbranice kelime ‘Kley’ ve ‘Zemer’den oluşmakta. İlk başlarda ‘Klezmer’ kelimesi çalınan enstrümanlar için kullanılmaya başladı ancak daha sonra bu müziği yapan sanatçılar ‘Klezmer’ olarak tanımlanmaya başlandı. Klezmer müziğinin öncülerinden kabul edilen Giora Feidman’a göre “tüm Klezmer’ler sanatçı olarak dünyaya gelir ve içlerinde doğal bir güç barındırır. Bu gücü de yansıtabilmek için tek bir enstrümana ihtiyaç duyulurmuş, o da insan, yani bir Klezmer. Klezmer’ler Klezmer müzik türünün enstrümanı kabul edilirler. Musevi kültüründe derin bir öneme sahip olan Klezmer işte Chagall tarafından gördüğünüz üzere böyle resmedildi.

Doğu Avrupa’da savaş sonrası Aşkenazi Musevileri, Balkanlardan Kara Deniz’e kadar çok geniş bir alana yayıldı ve yerleşti. Ufak kasabalarda ufak topluluklar oluşturdu. Her ne kadar aralarında geniş mesafeler olsa bile bir şekilde irtibatta olmayı ortak kullandıkları Yiddiş dili ile sürdürdü. İşte “Klezmer Müziği” aslında bir kavim müziği…
Ancak bu eser sanatçının Washington D.C.’deki National Gallery of Art Müzesi’nde sergilenen “The Fiddler, 1912-13” (Kemancı) adlı bir diğer tablosu ile karıştırılmamalı. Aralarında çok benzerlik olmasına rağmen “Music” tablosunda Klezmer iki çatı üzerinde yer alır; giydiği kıyafet farklı ve mor rengindedir. Hemen solunda kemanı bir sopa gibi sallayan başka bir Klezmer vardır. Onun haricinde birkaç daha belirgin farklılıklar var ama burada bu unsurlara girmek gereksiz.
Bir Klezmer kavimi içerisinde büyüyen Chagall keman çalmayı çocuk yaşında düğünlerde öğrendi ve bundan dolayı Musevi Oda Tiyatrosu için resmettiği tablolarında Musevi hayatını ele alırken mutlaka içine bir kemancı entegre etti. İzlenimcilik akımının ardından gelen modern sanat hareketinde yer alan Chagall, pek çok şaheser üretmesine rağmen bu dört tematik tablosunun yeri her zaman ayrı oldu. Özellikle müziğin resmedildiği “Müzik” tablosu hem bir kültürü, hem müziği hem de tarzını anlatmasıyla derin izler bıraktı. Derin bir tarihe, kültüre ve sorumluluğa sahip olan Klezmer Müziği ancak bu kadar zengin iki boyutlu tanımlanaSanatLog-Canan Elçioğlu Röportajı
Mimar Sinan Üniversitesi Resim bölümü mezunu Canan Elçioğlu, Vatikan müzesini gezerken gördüğü bir duvar halısıyla Pablo Picasso’nun savaş ve faşizm karşıtı ünlü kübist resmi Guernica arasında benzerlikler fark etti. Bu keşfin ardından “Picasso’nun Guernica Resminin Sanatsal Kaynakları” adlı tezi imzalayan Elçioğlu’nun resim sanatına katkısı -özellikle ülkemiz açısından- çok büyük diyebilirim… Kendisinin bu çalışmasının yurtdışına göre ülkemizde az ilgi görmesi ise bu konu ile daha çok ilgilenmemi sağladı. Bu sebeple, resim alanında en son yayımlanan Picasso’nun Guernica’sı adlı yazımdan sonra açıkçası Canan Hanım’a ulaşmayı çok istedim. Onunla bu söyleşiyi gerçekleştirdiğim için minnettarım ve kendisine çok teşekkür ediyorum. —Melike Karagül—

SanatLog: Sanatlog okurları için kendinizden bahseder misiniz?
Canan Elçioğlu:İnsanların hayatında önemsiz gibi görünen bir olay, bazen önemli sonuçlara yol açabiliyor. Öğretmen olan annem, önceden okuma yazma öğrenilmesine ve bilerek okula gidip de çocuğun kendini diğerlerinden üstün hissetmesine karşıydı; ama okul öncesi beni, Doğan Kardeş dergisine abone etmişler, belki bunun verdiği istek ve tabii derginin de çekiciliği sayesinde okumak benim için en zevkli eylem haline geldi. Bu da her şeyin başlangıcı oldu denebilir! Sonra lisede, çok sevdiğim resim hocamın yönlendirmesi ile, o zamanki adıyla, Güzel Sanatlar Akademisi Resim bölümüne, yani şimdiki Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’ne girdim…

SanatLog: Sizi Picasso’ya çeken nedir ve ona olan ilginiz tam olarak ne zaman başladı?
Canan Elçioğlu: Picasso’ya olan ilgim ona karşı hissettiğim şaşkınlık ile başladı denebilir. İlla sempati ile başlamaz ki her ilişki! Çocukken onu acayip, hatta itici bulduğumu hatırlıyorum ama aynı zamanda içimde soru işaretleri yarattığını ve nedir bu adamın yaptıkları diye merak edip ona daha fazla baktığımı da hatırlıyorum. Galiba o zamanlar etrafta hep empresyonist ressamların resimleri dolaşıyordu ve resim diye en çok onları gördük ve şartlandık; neredeyse sanat budur zannetmek gibi bir gaflete düşecektik, ortaokul, lise yıllarında demek istiyorum. Sonra güzel bir şey oldu, İstanbul’a, bir Fransız Sanatı sergisi geldi, O zamanlar açık olan İstanbul Resim Heykel Müzesi’ndeydi bu sergi ve orada ilk defa gerçek bir Picasso resmi ile karşılaştım ve çarpıldığımı çok iyi hatırlıyorum. O resim büyükçe bir natürmorttu ve beni içine çekiverdi, başka resimlere pek bakamadım, yani diğerleri önemini kaybetti. Bana bu tesiri nasıl yaptığını daha çözemedim ama o gün bu gün hala aşkım devam ediyor. Kendisinin bu ilgiden haberi yok tabii, tanışmak gibi bir şansım da olmadı ama gene de onu iyi tanıdığımı sanıyorum.

SanatLog:Özellikle siyasi ve sosyal, uluslararası konjonktürde, Picasso’nun eserlerinin kendi döneminde ve günümüzde nasıl bir etki bıraktığını kendi açınızdan nasıl değerlendirirsiniz?
Canan Elçioğlu: Bu soru o kadar geniş kapsamlı ki, bir tez konusu olabilir, hatta birden fazla kitap çıkar bu sorudan. Picasso’nun bir sözü var, diyor ki: “Her zaman olduğu gibi şimdi de inanıyorum ki; manevi değerler ile yaşayan ve çalışan bir sanatçı, insanlığın ve medeniyetin en üstün değerleri tehlikeye düşerse buna kayıtsız kalamaz ve kalmamalıdır.” 1930’lu yıllara kadar Picasso, politik tarafı hiç yok gibi gözükse de, yukarıda söylediği söze göre insanlığın ve medeniyetin değerleri tehlikeye düşerse buna kayıtsız kalmayacağını açıkça belirtiyor. Gençlik resimlerinden de (mavi devri veya pembe devri) gördüğümüz gibi, çok duyarlı bir kişilik, ayrıca çok da sosyal bir yaşantı içinde her zaman, yani dünyadan haberdar. Buna kuvvetli bir bellek ve bilinç de eklenince, tabii ki politik olaylara karşı duyarsız kalmayacaktır. Olağanüstü durumlar her zaman sanatçıya zemin hazırlar. 1936–1937 yıllarında İspanya’dan gelen haberler o kadar trajiktir, memleketi o kadar kötü günler geçirmektedir ki, uzaktan duyduklarına son noktayı 26 Nisan 1937’de Guernica kasabasının, General Franco’nun rızası ile Alman Hava Kuvvetleri tarafından bombalanıp suçsuz halkın öldürülmesi haberi eklenince bardak taşar, tepkisiz kalması imkânsızdır artık, içindeki birikim sel olup akar ve Guernica resmi böylece oluşur. Guernica hem politik bir resimdir hem de sembollerle konuştuğu ilk resimdir denebilir. Resim o gün bu gündür hem savaşa karşı, hem haksızlıklara karşı, hem de faşizme karşı, bombalardan çok daha etkileyici bir silah olarak işlevini sürdürmektedir.

SanatLog: Öncelikle, bilirkişi olarak sizden ricam, Guernica’nın kompozisyonunu bizim için yorumlar mısınız?
Canan Elçioğlu: Guernica modern görünümünün altında, son derece klasik yapıda bir kompozisyona sahip, üç ana bölümden oluşuyor ama bu üçlü ayrı değil de iç içe geçmiş bir halde ve ilk bakışta üçgen bir kompozisyon görüyoruz. Veya resmin en önemli bölümü geniş tabanlı bir üçgenin içinde demek daha doğru. Bu siyah-beyaz ve grilerden oluşan resmin tansiyonu çok yüksek, yani resmin içinde bir titreşim var, bu da yalnız konusundan değil, sanatçının bilerek ve isteyerek yaptığı bu komposizyondan oluşuyor. Picasso’nun kendisi de zaten, benim resmim can acıtır diyor! Bu modern görünümünün altındaki klasik kompozisyonu ile Guernica çok sağlam bir resim.

SanatLog: Herkesin merak ettiği, sanat tarihini değiştiren ve uzmanları ikiye bölen Picasso’nun Guernica’sındaki keşfiniz… “Masumların Öldürülmesi” adlı halı ile Picasso’nun Guernica’sı arasındaki benzerliği fark ettiğiniz ânı bizim için tekrar paylaşabilir misiniz?
Canan Elçioğlu: Eşimle gittiğimiz bir Roma seyahati sırasında, tabii ilk işimiz Vatikan Müzesini görmekti, biz de öyle yaptık. Sistine Chapel’a giden koridorda (halı galerisi) kalabalığın içinde zar zor yürürken, duvarda sıra ile asılı büyük halılardan biri dikkatimi çekiverdi. “Guernica gibi”, dediğimi hatırlıyorum. Eşim de ne alaka diye bir baktı haklı olarak, çünkü 16. yy’dan kalma büyük, klasik halılardı hepsi ama ben kompozisyonu benzettim; hatta aynı buldum denebilir, hâlâ da öyle düşünüyorum ve her gün daha çok inanıyorum ki bu halıyı Picasso, Guernica resmine, hem konu, hem de kompozisyonu olarak örnek almıştır.

SanatLog: Bu iki eser arasındaki benzerliğe geçmeden önce Picasso’nun Guernica’yı yaparken etkilendiğini düşündüğünüz bu halının geçmişinden bahseder misiniz?
Canan Elçioğlu:Vatikan Müzesi’ndeki, Masumların Öldürülmesi isimli büyük halı (574×365 cm) 16. yy’da Raphael okulunun öğrencileri tarafından çizilen kartonların, Brüksel’de Pieter Van Aeist atölyesinde mükemmel bir şekilde dokunup Roma’ya gönderilmesi ile ancak 1531 yılından sonra Vatikan’da sergilenmişler. Hepsinin konusu İncil’den, İsa Peygamberin hayatından sahneler olan bu büyük halılar gerçekten mükemmel. Müzede, halıların ne zaman sipariş edildiği ve bu güçlü desenlerin kimin tarafından çizilmiş olduğu konusunda kesin cevaplar vermektense, tahminen Raphael öğrencilerinden Giulio Romano tarafından çizilmiş olabilir deniyor. Sipariş tarihi de kesin olmamakla beraber, 1 Mayıs 1519 tahmin edilmekte, eğer bu tarih doğru ise Raphael hayattadır ve ona sipariş edilmiştir; fakat Raphael’in 1520 ilkbaharında ölümü ile başlanması biraz zaman almış ve ancak dört sene kadar sonra başlanabilmiştir. Brüksel’e sipariş edilen ve dokunan halılar aslında 12 adet olmasına rağmen, günümüzde 9 tanesi Vatikan’da bulunmaktadır.

SanatLog: Sizden ricam bu iki eser arasındaki benzerliği ve hangi noktada farklılıklar gösterdiğini bizim için açıklayabilir misiniz?
Canan Elçioğlu:En başta söylenmesi gereken, bu iki eserin fiziksel benzerliklerinden önce, ruhen bir benzerlik de taşıdığı, yani benim görüşüm bu tabii, başka bilirkişiler bunu paylaşmayabilir ama ben işlenen konuyu da aynı buluyorum ve yüksek tansiyonlarını da iki eser arasındaki ortak nokta olarak görüyorum. Mesela ilk bakışta, ortadaki ışıklı üçgeni her iki resimde de görürüz ve halıdaki insan figürleri adeta bir kumaş dokur gibi iç içe geçmiştir; ama gözü yormaz, bakanı kaçırmaz, tam tersi bizi çeken ve rahatça baktıran kompozisyonlar her ikisi de. Halıda tam on dört figür bulunmakta ama bunlar öyle bir yerleştirilmiş ki, gözü yormuyor, sahne rahatça görülmekte. Guernica’da ise daha az figür var ama hareketlilik bize sahneyi kalabalık gibi gösteriyor. Bu iki resim arasındaki benzerlikler; halıda orta ve üstteki saçı tutan askerin kolu, Guernica’da lambayı tutan kol olmuş. Kolun altındaki saçları uçuşan kadın profilini, Picasso aynı yere, aynı dehşet ifadesi ile koymuş bulunuyor. Halıda solda, kucağındaki çocuğu kurtarmaya çalışan kadın, Guernica’da da solda boğanın altında yalvarmakta. O kadının altında yatan askerin bıçağı tutan kolu, halıda da soldaki askerin bıçak tutan koluna benziyor. Bu misaller daha çok var, diğer kadın figürlerine de dikkatli bakılırsa, benzerlikleri açıkca görülür. Bu kadar çok sayıda paralellik tesadüf olamaz sanıyorum. Ama tabiidir ki, bu iki eseri yan yana koyunca, aralarındaki dört yüz senelik zaman ve tarz farkı, bize ilk bakışta çok fark varmış gibi gelebilir; ama biraz dikkat bilmeceyi çözmeye kâfi gelecektir.

SanatLog:Bu önemli keşfiniz ABD’deki ve Avrupa’daki sanat çevrelerinde nasıl bir etki uyandırdı ve ABD’de yankı uyandırdığı kadar Türkiye’de nasıl karşılandı?
Canan Elçioğlu: İnandığım bu tezin ABD’de yayınlanması için pek de uğraşmadım doğrusu. Türkiye’de ilk defa “Türkiye’de Sanat” dergisinde yayınlanmıştı. New-York Times gazetesinin o zamanki Orta-Doğu sorumlusu olan Stephan Kinzer bunu gazetesine haber yapmayı teklif etti ve ben de gidip NYT ile görüştüm. Bana pek güvenmediler, belki de kendi bilgilerine güvenmemiş olabilirler. Böyle bir iddianın sorumluluğunu alamayız gibi bir şey söylendi zaten, orada iki Picasso uzmanına sorup ondan sonra yayınlarız dediler. Onlardan ilki olan Robert Rosenblum hemen reddetti, yok öyle şey dedi ve ikinci uzmanın (John Richardson) kabulu de işe yaramadı, belki de iyi oldu böylesi. Türkiye’de ise Hürriyet gazetesi geçen sene bastı, biraz ilgi gördü ama bir yorum yapan olmadı maalesef, fakat bu ayın başında “Der Standart” isimli Viyana’nın saygı duyduğum bir gazetesinde basıldı ve ilgilenenler oldu, en hoşuma giden tarafı, enteresan yorumlar yapıldı, bakalım nereye kadar!

SanatLog: Bu keşif hayatınızın dönüm noktası olsa gerek, bu dönemden sonra yaşamınızda ne gibi değişiklikler oldu acaba?
Canan Elçioğlu: Hiçbir değişiklik olmadı sanıyorum ama kafanızı devamlı meşgul eden bir konunuz varsa eğer, ufak dertler siliniyor, hayat daha temizlenmiş gibi, mutluluk bu olmalı diye düşünüyorum. Picasso’nun sözüdür: “Sanat, hayatın tozunu alır.” demiş. Doğrudur.

SanatLog:Bu konu üzerindeki “Picasso’nun Guernica Resminin Sanatsal Kaynakları” adlı tezinizden ve üzerinde çalıştığınız kitabınızdan kısaca bahsedebilir misiniz?
Canan Elçioğlu:Bu konuya sahip çıkabilmek veya daha derinlere inebilmek için doktora tezimi kendi üniversitem olan Mimar Sinan Üniversitesi’nde yaptım ve 2005 yılında tamamlandı. Tez hocam Prof. Dr. Kemal İskender’in yönlendirmelerinin de çok katkısı oldu tezin gelişmesine. Gerekli kitapları o da bana söyledi. Bizde bu konuda yayınlar yok denecek kadar az, yurt dışında kütüphanelere giderek ve kitaplar ısmarlayarak çalışabildim. Bu konuda yeni ulaştığım bilgilerle beraber tezimi bir kitap haline getirmek için çalışıyorum ama yeni yeni açılımları olan bu konu beni daha çok meşgul edeceğe benziyor.

SanatLog: Avrupa’daki sanat tarihçilerinin bu benzerliği fark edememeleri ilginç olsa gerek, acaba birtakım çevrelerden çekinmiş olabilirler mi ya da Picasso ile özdeşleşen bu eserin büyüsüne dokunmak istememişler midir?
Canan Elçioğlu:Hayır çekinmiş olamazlar, Batılı aydın doğru bildiğini saklamaz, söyler, daha şimdilik onlar bu bilgiye ulaşmamışlar; yoksa Picasso kadar, özel hayatı hallaç pamuğu gibi atılmış bir sanatçı daha bilemiyorum. Bir kitaplığa gidiyorum, bakıyorum 1700’den fazla Picasso kitabı var, bir diğeri bakıyorum daha fazla, inanılmaz. Bu resim bir tabu olmuş denebilir ama Picasso’nun kendi sözü var, “Kötü ressam taklit eder, iyi ressamlar çalar.” demiş, buyurun bakalım! Zaten “Ben sadece kendimi tekrar etmem, kendimi örnek almam; ama başkalarından alırım” da diyor. Çok kuvvetli bir kişilik.

SanatLog: Tarihin en etkileyici politik eserlerinden biri olan Guernica, uluslararası karar alma mekanizmalarında bile etkili olmuştur ve olmaktadır. Örneğin 5 Şubat 2003 yılında, New York’ta bulunan Birleşmiş Milletler binasının Güvenlik Konseyi odasında ABD’nin Irak savaşına ilişkin basına demeç verirken tablonun goblen kopyasının üstünü kapatmaları trajikomik bir hadise olsa gerek. Ayrıca 2005’te İstanbul’da Sakıp Sabancı Müzesi’nde gerçekleşen Picasso sergisine Guernica’nın gelmemesini de ekleyebiliriz. Bu durumu nasıl değerlendirirsiniz?
Canan Elçioğlu:Evet, bu olay dünyamızın halini açıkça göstermekte, talihsiz bir olay gibi görünse de, Guernica savaş karşıtı işlevine devam etmiş oldu. Irak savaşını meşrulaştırmak üzere yapılacak konuşmada bu resmi örtmek gerek diye düşünüldü, demek ki tehlike fark edildi yani Guernica hâlâ canlı ve işine devam etmekte. Bu sadece gazetelere haber olmadı, bazı kitaplara da geçti. Bizde bir laf vardır: “Şerdir, hayır olur; hayırdır, şer olur.” diye. Tam da öyle oldu, ters tepti yani!

SanatLog: Özellikle merak ettiğim bir konu var: Bildiğim kadarıyla Picasso sanatını siyasetten uzak tutmak istemiştir; ama başaramamıştır. Picasso’nun ilk gençlik yılları, Barselona günleri ile son yıllarını karşılaştırırsak, bu durumun sanatına nasıl yansıdığını değerlendirebilir misiniz?
Canan Elçioğlu: Picasso her türlü insanlık dramına karşı tepkisini, yukarıda yazdığım sözü ile kendisi cevaplamış oluyor zaten, gerektiği anda tavrını koymaya hazır ve koyuyor. Barselona’daki ilk gençlik yılları ile son seneleri arasındaki farka gelince… Bu soru da çok geniş kapsamlı. Barselona gibi yeniliğe açık, Avrupa’daki değişimleri ilk olarak hisseden, genç aydınları çok olan, 19. yy’ı erkenden bitirmiş, 20. yy’ı karşılamaya hazır bu şehre Picasso 14 yaşında geliyor. Burası onun hayatın içine balıklama daldığı yer, karakterine en fazla katkısı olmuş şehir denebilir. O yıllardaki ressam, yazar arkadaş grubu da çok enteresan kişilerden oluşuyor. Son yılları ise tam tersi, pek sosyal olmayan bir halde geçiyor ki (ikinci karısı Jacqueline biraz eşin dostun ayağını kesmiş), dost onu hayata bağlayan en önemli faktör olduğu halde, çünkü onlardan şarj oluyor, onlardan aldığı enerji ile yaratıcılığını devam ettiriyor. İzole bir hayatın içinde olduğunu, son senelerin resimlerinde eski gücünü kaybetmiş olmasından tahmin edebiliriz belki de. Ama yaşlanmak denen faktörü de unutmamalıyız. Picasso’ya haksızlık etmek istemem doğrusu.

Kaynak: Bizim Coğrafya - Hayat Coğrafya'da, Coğrafya Hayatımızda

11-Şubat-2010, 11:48	#1 (permalink)
zumrut_ Zümrüt Üye Üyelik tarihi: 08-Haziran-2009 Ad- Soyad: zumrut Bulunduğu yer: Yurt dışı Mesajlar: 1.249 Teşekkürleri: 1.215 762 mesajına 2.493 kere teşekkür edildi.	Türkiye ve Harikaları projesi Fransızları büyüledi Türkiye ve Harikaları projesi Fransızları büyüledi Fransa’da “Türkiye Mevsimi” etkinliklerinde ünlü ressam Metin Asağ’ın açılışı yapılan “Les turcomanies de Metın Asag” konulu Türkiye ve harikaları projesi fransızları büyüledi. Ortak paydada kültürleri buluşturan eserleri Fransız yetkililer “Muhteşem ve olağanüstü gibi ifadelerle tanımlamaya çalıştılar. Metin Asağ Kimdir? 1973’te Muradiye’de doğdu. Öğretmen Lisesini bitirdi. 1990’da ODTÜ Felsefe Bölümüne girdi. 1996’da Uludağ Üniversitesi Kamu Yönetimi lisans, Newport Üniversitesi İşletme yüksek lisansı yaptı. Küçük yaşlarda başladığı resim çalışmalarını, 1996’dan bu yana profesyonel olarak sürdürmektedir. Bugüne kadar üniversiteler,özel kuruluşlar, Uluslararası festivallerin yanısıra, Devlet Güzel SanatlarGalerileri, Cemal Reşit Rey Konser Salonu fuayeleri, Ayasofya Müzesi (ana mekan) Türk ve İslam Eserleri Müzesi İbrahim Paşa Sarayındaki sergileri ile birlikteDolmabahçe Sarayı (Sarayın Sultanları), Topkapı Sarayı (Kutsal Emanetler) Fransa-Paris’te, (Fransa’da Türkiye Mevsimi etkinliklerinde ’Les turcomanies de metin asag’, 2010 Eyül’den itibaren İsveç’ten İstanbul’a 16 Avrupa ülkesi, İsveç / Stokholm, Finlandiya / Helsinki, Letonya / Riga, Polanya / Gdansk, Danimarka / Kopenhag, Almanya / Hamburg, Hollanda / Amsterdam, Belçika / Antwerb, İngiltere / Londra, Fransa / LaHavre, Portekiz / Lizbon, İspanya / Barselona, Fransa / Marsilya, İtalya / Napoli,Yunanistan / Pire, Bulgaristan / Varna, Romanya / Köstance ve İstanbul’u kapsayan sergiler ileyurtiçi ve yurtdışı projelerine devam ediyor. Sergileri büyük kitleler tarafından beğeniyle izlenen sanatçının tabloları yurtiçi ve yurtdışında bazı Avrupa ülkelerinde İtalya, Yunanistan, İngiltere, Fransa, Amerika Birleşik Devletleri, Hindistan,Yeni Zelanda, Birleşik Arap Emirliği, Mısır, Rusyave Kanada’da özel koleksiyon ve galerilerdeyer almaktadır. 1994-2009 yılları arasında birçok proje üzerinde çalıştı. Sanatçı geçmiş farklı uygarlıklar ve yaşanan coğrafyada; Desen, türk sanatı, hat, tezhip, çini, minyatür, mozaik ve eskitme üzerine çalışmalar yaptı. Eserlerini İstanbul, saray işlemeleri,sultan portreleri, kaftan, ferman, taht tuğra, miğfer, kılıç ve savaş sahneleri yanı sıra; çeşme, camilerin iç mekanları, halı, kandil, mihrap, Kabe, Hilye-i Şerif, Ortadoğu, Ayasofya, Bizans-Roma, gibi Doğu ve Batı medeniyetlerini içine alan temalar ile işlediAnadolunun onbin yıllık tarihine ve farklı uygarlıkların yaşadığı genişcoğrafyasında Türklerin bin yıllık sanat geçmişi ve İslam sanatlarını da ağırlıklı olarak işledi. Eserlerini kendi keşfettiği (Dünya’da ilk) doğal eskitme tekniği ile yorumlayarak yaptı. Sanatçı İstanbul’da yaşamakta ve çalışmalarını burada sürdürmektedir. SANATÇIYA DAİR Sanatçının tarihe olan ilgisi, resimlerini konu ve teknik olarak etkilemiştir. Bu da resim sanatında bugüne kadar birçok ilki keşfederek kendine ait tarzını ve özgün üslubunu oluşturmasında etkili olmuştur. Özellikle tarihi sanat eserlerinin resmedilmesinde tamamıyla kişisel bir hava oluşturmayı başarmıştır. Deforme edilmiş figürler, eskitilmiş yüzeyler ve yoğun renk kullanımı ile olduğu kadar resimlerinde oluşturduğu tarihi atmosfer etkisi ve konuları ile pek çok sanatseveri ve sanatçıyı da derinden etkilemiştir.21.yy. resim sanatına getirdiği bu özgün üslup uyguladığı teknik ile resimde yepyeni bir alternatif oluşturmuştur. Kompozisyonlarını dikkatli tasarlamış resimlerini son derece hassas renk kullanımı ile işlediği konularda ışık, renk, doku ilişkilerini ustalıkla vermiş ve boyayı titizlikle uygulamıştır. Resimlerindeki gerçekçilik ve konu seçimi dışında resimlerin üslup ve teknik özellikleri de yenidir. Resimlerin de farklı olarak görünen her şeyi bütün zenginliği ile tabloya aktarmıştır. Sanatçının, sanatının biçimlenmesinde hem geçmiş farklı uygarlıkların, hem de yaşanan coğrafyanın son derece önemli rolü olmuştur. Bilgisi dünü ve bugünü ile geçmiş ve günümüz üzerine iyi bir gözlem gücüne dayanır. Eserlerinde yapmacık ve ucuz öğelere de yer vermemiştir. Çağlar boyu yapılmış anıtları, gördüğü sanat eserlerini tarihi yapıları tüm incelikleriyle tuvale aktararak resime yeni bir boyut katarak çizer ve insanların ulaşamayacakları yerde önlerine koyar. Sanatçı İstanbul’da yaşamakta ve çalışmalarını burada sürdürmektedir. ÖZGÜNLÜĞÜ 2007 de Ayasofaya’ da açtığı Bizans Osmanlı ve cumhuriyet dönemlerini işlediği konular yaşanan zengin tarihegenişcuğrafyadaki uygarlığa yönelmesinde etkili oldu çalışmalarının bir çoğuyla izlenimci sanat akımına yakın durmuşsa da, tam anlamıyla bu akıma atılmamıştır.Güçlü ışık-gölge kullanımı ve resimsel düzenlemeyi eski veözgün bir açıdan ele alışıOsmanlı Varna savaşını işlediği tablosu gerçekçi doğalcılığınınbütünüyle ortaya çıktığıdoğu -batı sentezinin ilk örneğidir. Ayasofya’da iki ruh adlı eseri de doğu batı karşıtlığından ziyade onu birleştiren ve kavrayan unsurların en iyi örneklerindendir… Sanat camiasında, sanat severlerO’nusıradan çalışmaların ötesindeyeni dönembirçok ekolünyeniden yorumlanışındaçok önemli katkıda bulunduğunu düşünmektedirler.Burada bilinen geleneksel formlarınötesinde farklı birçok akımın ilk dafa konu ve teknik özellikleri ile bir araya gelmesinde sanatının en özgün uygulayıcılarından biri olduğudur. Amerikalı Oryantalist ressam, Frederick Arthur Fransız ressam Jean-Léon Gérôme İtalyan ressam Gentile Bellini, Fausto Zonaro, Halil Paşa ve Osman Hamdi gibi sanatçılardan etkilendi. Konularını yaşanan farklı uygarlıklar ve geniş coğrafyadanalan sanatçı, teknik olarak realist gruba yakın olmakla birlikte kendine özgü ince ,renkli ve zengin bir üslup geliştirdi resim düzenlemelerindekiyoğunluk, renklerdeki uyum, resmin genelinde sezilen duygusallık ve ışığın yansımalarıyla belirginleşen çevre çizgileri sanatınınen belirgin özellikleridir. Bol figürlü dinsel temanın yanısıra önemli şahsiyetlerin portrelerinive yaşanmış olaylardanyola çıkarak tablolarının konularını belirlemiş,bunu dabaşarılı bir biçimde uygulamıştır. Böylece Türk resmini 21. yüzyıldaçok önemli bir seviyeyetaşımıştürkresim sanatının temel karakterinin oluşmasında çok önemli bir yer edinmiştir. Yurtdışında, Fransa Türkiye Mevsimindeeserleri 2000 proje arasında seçilen ressam Metin Asağ`ın “les turkomanies de metin Asag”“Türkiye ve Harikaları”konulu sergisi Fransız sanatseverlerin ziyareti ile start aldı. İlk DefaBir Türk Sanatçısının bu kadar zengin koleksiyonu ile katıldığı sergi, ‘Geçmiş ve Geleceğedair Mesajlar’ ile sanatseverlerin önünde, T.C. Kültür Ve Turizm Bakanlığı, Fransa’da Türkiye Mevsimi” İstanbul Kültür Sanat Vakfı ve Culturesfrance ile ortak düzenlenen , “les turcomanies de Metin Asag” konulu sergiaçılışıParis’in görkemli tarihi atmosferinde Saray ve Müzelerdeki mevcut eserlerin renk, desen ve form özelliklerinin bire bir yansıtıldığı resimler ile Türkiye’yisanatın merkezinetaşır gibiydi, Türkiye Mevsimi Etkinliklerinde Ortak paydada kültürleri buluşturan, Asağ’ın eserleri büyük ilgi gördü. Türkiye’yi Sanat ile tanıtım projesi; 2010’Eylülden itibaren İstanbul’dan İsveç’e 16 Avrupa ülkesini kapsayan yurtdışı sergiorganizasyonu ile devam edecek. Projelerinde, Anadolunun onbinlerce yıllık tarihine ve farklı uygarlıkların yaşadığı genişcoğrafyasınaışık tutan Metin ASAĞ, eserlerinde on bin yıllık yerleşik kültür alanı olan Anadolu’yu işaret ediyor. Aynı zamanda yeni yüzyılın tüm Batı değerlerini göz önünde bulundurarak Türklerin bin yıllık sanat geçmişine ve İslam sanatlarına da vurgu yapıyor, bir çok tekniği ustaca bir arada kullanan sanatçı, sergilerinde sanatseverleremedeniyetler beşiği Anadolu topraklarının tarihteki coğrafi, kültürel ve sanatsal etki alanının ne kadar geniş olduğunu göstermek Anadolunun kültürel alanlardaki enerjisi, yaratıcılığı ve kültür çeşitliliğini kamuoyuna daha iyi tanıtmak ve bu topraklar üzerindebinlerce yıllık geçmişi olan Anadolu Medeniyeti’nin zenginliğini zihinlerde diri tutmak düşüncesindedir. Sergileri, çağdaş Türkiye’nin sahip olduğu zengin gelenek ve değerlerimizi koruma, insanları bilinçlendirme ve tanıtım çalışmalarına da örnek teşkil ediyor. Uygarlıklar serüveninde 21.yy yeni oluşumlar süreci gibi görünse detüm zamanların farklı uygarlıkların birikimlerini içeren resimler yapan sanatçının , eserleri bugünden geçmişe uzanan bir tarihi serüvenin somutlaştırılmış ifadelerini içeriyor birbirinden farklı zamanlardan ortak geçmişe sahip nesneler kendi tarihsel farklılıkları gibi farklı şekillerdeyansıyor dünden bügüne ve sonsuzluğa… Galeri S san Oduncu Peri’nin Usta Vuruşu (The Fairy Feller’s Master-Stroke) 26 Eylül 2009 Yazan: admin Kategori: Büyük Sanatçılar, Resim, Sanat, Ünlü Tablolar 5 yorum Richard Dadd (1 Ağustos 1817 – 7 Ocak 1886) yaşamıyla olsun, eserleriyle olsun ilgi çekici bir ressam. Kariyerinin başlarındaki eserlerinin konusu ve tekniği benzer meslektaşlarından farklı değildir. Oryantalist konular, peri resimleri gibi romantik resimler Viktoryen dönem İngiltere’sinde oldukça modadır. Kraliyet Sanat Akademisi’nde gördüğü düzgün bir eğitimin ardından ressam arkadaşlarıyla beraber “Clique” adlı grubu kurar. Akademik sanatın yararsızlığından dem vuran bu grup, sanatın ancak halk tarafından değerlendirilebileceğini savunmaktadır. Bu grubun ömrü uzun sürmez nitekim; çünkü Dadd çıktığı uzun bir seyahatten “deli” olarak döner! Dadd, 1842′de bir arkadaşıyla beraber kapsamlı bir doğu gezisine çıkarak; Yunanistan, Türkiye ve Filistin üzerinden Mısır’a gelir. İşte her şey bu gezi esnasında gerçekleşir! Nil nehrinde yaptıkları kayık gezisi sırasında Dadd’in hareketleri değişir ve sayıklamaya başlar. Kendini Eski Mısır tanrısı Osiris zannetmektedir ve kötülükle mücadele hezeyanları yaşamaktadır. Basit bir sıcak çarpması olarak düşünülen bu durumu maalesef gerilemez ve İngiltere’ye döndüğünde de aynı hezeyanlarla iblis olarak gördüğü babasını öldürür. Gizlice Paris’e kaçan Dadd burada da rahat durmaz ve kötü güçlerin etkisi altında zannettiği bir turiste saldırınca tutuklanır. Tanısı “Paranoid Şizofreni”dir ve Bethlem Psikiyatri Hastanesi’ne yatırılır. İşte burada sanki sanatı zincirlerinden kurtulmuş, müthiş yeteneği sınırsız bir özgürlüğe erişmiştir. Hastanede yattığı süre boyunca resim yapmaya devam eden Dadd, en büyük eseri olan “The Fairy Feller’s Master-Stroke (tuval üzerine yağlı boya / Tate Galerisi, Londra.)” adlı tablo üzerine çalışmaya başlar. 53×38 cm boyutlarındaki tablo üzerinde tahmini olarak 9 yıl çalışmıştır. (Bu sürecin hangi tarihler arasında olduğu tam olarak belli değil. Ressamın kendisine göre 1857 veya 1858 yılında başlayıp 1964 yılında sonuçlanmıştır. Fakat kendisinin mental hastalığı göz önünde bulundurulduğunda hatırladığı tarihler yanlış olabilir. Araştırmalara göre 1855-1864 arası doğru tarihler olabilir.) Resme ilk baktığımızda; bu denli ayrıntının bu kadar küçük ebatlara sığdırılmasının dehşetiyle etkileniyor insan. Genel olarak sevimli bir peri resminin, bir kuyumcu edasıyla işlenmiş versiyonu gibi görünse de dikkatli incelendiğinde bazı ayrıntılar göze çarpıyor. Dadd’in de belirttiği gibi tablo henüz bitmemiştir. Sol alt köşedeki sarımsı leke, henüz renklendirilmemiş fındık yığınını yansıtıyor. Bu yüzden ressam tablosuna “Quasi (yarım)” der. Minyatür benzeri objelerin önündeki otlar ve bitki çöpleri gözde üç boyutlu bir efekt oluşturuyor, arkada olanları görmek için elinizle çalıları kenara itmek istiyorsunuz. Gerçekten de bu bitkisel uzantılar, resimden bağımsız bir kompozisyon oluşturmuş gibi görünüyor. Bir çalı sol alttan sağ üste kadar tabloyu çaprazlıyor neredeyse. İnce uçları sarmal şekillerle birbirine dolaşıyor. Dadd, bu eserini açıklayacak garip bir şiir de yazıyor: “Elimination of a Picture & its subject–called The Feller’s Master Stroke”. Bu şiirinde tabloda neler olup bittiğini bir nebze açıklıyor. Baş karakter, bize en yakın perspektifte, sırtı izleyiciye dönmüş halde duruyor; baştan sona deri kıyafetler içindeki oduncu (Feller) baltasını kaldırmış önündeki büyük fındığı ikiye yaracak vuruşunu gerçekleştirmek için emir bekliyor. Resmin merkezindeki beyaz sakallı Başbüyücü (Patrik), beyazlar içinde oturuyor. Yüzünü gölgeleyen uzun siperlikli şapkası üç sıralı (Papa şapkası gibi). Sağ elini takdis edermiş gibi kaldırmış, bu da papalığa bir atıf gibi duruyor ama Dadd’in kendisine göre bu hareket oduncuya yapılmış bir göz dağı; kendisi emretmeden baltasını indirmemesi için. Patrik, sol elinde kısa ama kalın bir asa tutuyor (şapkasına üşüşen perileri uzaklaştırmak için). Döneme has bir yönelimle Dadd, William Shakespeare’in eserlerine bolca atıfta bulunuyor. Bunlarda ilki olan, başbüyücünün şapka siperliğinin solundaki Kraliçe Mab (tabloda çok zor seçiliyor), resmi arabasında fındığın yarılmasını bekliyor (Romeo ve Juliet’te Mercutio adlı karakter Kraliçe Mab’den bahseder. Bu küçük peri ikiye yarılmış fındık kabuklarından yapılmış kraliyet arabasıyla gezmektedir). Arabacı yerinde bir tatarcık var, arabayı dişi at-insanlar çekiyor. Önlerinde Cupid ve Psyche (Roma mitolojisinde aşk ve ruh) duruyor. Başbüyücünün şapkasının sağ siperliğinin üzerindeyse İspanyol kıyafetleri içindeki minik periler dans ediyor. Shakespeare’e yapılan bir diğer atıf da geniş şapkanın tam üzerinde bulunuyor; “A Midsummer Night’s Dream”den Titania ve Oberon (peri kraliçesi ve kralı) o esnada gerçekleşen olayı tartışırlarken, sol taraflarındaki kırmızı kıyafetli kocakarı tarafından izleniyorlar. Başbüyücünün hemen altındaki grup soldan sağa doğru şöyle: Kraliçe Mab’in hemen altında iki peri olaylara kulak misafiri oluyor. Bir peri züppe, beyaz etekli sarı kıyafetli bir nimfeye kur yapıyor. Nimfenin hemen bacaklarının yanında çömelmiş bir çocuk terbiyecisi (pedagog) gözleri şaşı halde izliyor. Patriğin hemen altında pembe mantolu (ve senatör pipolu) politikacı var. Politikacının sağında, bacak bacak üstüne atarak güzel ayakkabılarını gösteren satir suratlı, şapşal bir peri oturuyor (modern peri). Oduncunun sağında, ellerini dizlerine koyarak hafifçe çömelmiş duran Peri Hanı’nın seyisi, olayı ilgili bir şekilde izliyor. Yanında eliyle uzanan bir cüce keşiş var. İkisinin üzerinde (oduncunun baltasının hemen altında sadece başı görünen) ilgisiz Arabacı (Waggoner) Will’in “bilgece dikkatini çeken” sabancı köylü duruyor. Tablonun sağında şehirli kıyafetleriyle (nükteyi seven) iki erkek peri duruyor; birinin elinde lavta var. Tablonun solunda bunların aksi gibi duran iki peri kızı duruyor. Sivri memeleri, kalın baldırları (balerin olmalılar) ve küçük ayaklarıyla değişik bir erotizm sergileyen kadınların soldakinin bir elinde süpürge var, diğer koluna kahverengi bir güve (hawkmoth- şahingüvesi) eğitimli şahin gibi konmuş. Sağdaki peri elinde bir ayna tutuyor. Hemen ayağının dibinde (pedagogun solunda, sadece kafası görünen) bir satir kadının eteğinin altını dikizliyor. Perilerin sol alt tarafında iki taşralı aşık olayı ilgiyle izliyor; dirseklerinin üzerine yaslanan sütçü kız (Chloe ya da Phyllis) ve arkasından ona sarılan deri tabakçısı (Lubin). Aşıkların altında kara derili iki cüce duruyor; sihirbaz olan erkek cüce o anda fındığın kırılıp kırılmayacağı konusunda tahminlerde bulunuyor. Sihirbaz cücenin hemen sağında, ot karmaşasının arkasında kahverengi bir örümcek var (küçük örümcekleri işe alan usta dokumacı). Sol üstte pejmürde ve Bedavacı; hemen arkalarında bir yusufçuk (daimi tatilciler) üflemeli çalgılarıyla tabloya eşlik ediyorlar. Yusufçuğun hemen altında kırmızı şapkalı bir elfin başı görünüyor (Dadd’a göre Çinli Küçük Ayaklar Sosyetesi’nin küçük bir elemanı). Yusufçuğun hemen solundan başlamak üzere kırmızı sarı ceketli asker, beyaz şapkalı denizci, bileme aletiyle tamirci, açık yeşil mantolu sabancı delikanlıya (köylü gence) yeni diktiği ceketi gösteren terzi, tokmak ve havanıyla eczacı ve sabancı gencin cebini karıştıran hırsızdan oluşan bir topluluk, bu peri topluluğundaki yerini alıyor. Tabloyu inceleyip, her baktığımızda yeni bir şey keşfettikten sonra içimizde oluşan garip hisleri anlatabilmek mümkün değil. Bu hoş bir rahatsızlık… Sanki anlatılandan ve gösterilenden başka birşey söz konusuymuş gibi… Periler bildiğimiz havai, hoş ve neşeli havalarını taşımıyorlar burada; daha garipler. Dadd ayrı ayrı hepsinin hikayelerini, resmedilen andan öncesinde ve sonrasında hayatlarını nasıl idame ettirdiklerini biliyor. Sanki Dadd bu yaratıkları “gerçekten” görmüş gibi… İkinci rahatsızlık hissi tabloda gerçekleşen olaya verilen tepkilerden kaynaklanıyor. Baltanın inişine hazırlanan seyirciler veya o anda işi olmadığı halde tabloya sızan diğer üyeler, hep beraber bu olaya odaklanmış gibi duruyor. Hepsinin suratında gergin, dramatik bir ifade var. Acaba ömrünü bir tımarhane köşesinde sonlandıran hasta bir zihin (Resim 5), bu acayip sahneyle hangi düşüncesini açığa çıkarmaya çalışmıştır; neyi sembolize etmiştir? (Fotoğrafında gözlerindeki çılgın bakışa dikkat edin). Eserin gizemi üzerine yapılan araştırmalar halen sürdüğünden, bize sadece Dadd’ın bu “usta-darbesi”ni seyretmek düşüyor. Marc Chagall (okunuşu: Mark Şagal) (7 Temmuz 1887 – 28 Mart 1985), Yahudi kökenli Rus-Beyaz; Rus-Fransız bir ressam. Yaklaşık bir asır yaşayan sanatçı 20. yy’ın en büyük ve başarılı sanatçılarının başında yer alıyor. Çalışmalarının birçoğunu Rusya’da yaşayan Yahudilerin köklerine dayandıran Chagall, o dönemler Rusya İmparatorluğu’na dâhil olan Beyaz Rusya’da dünyaya geldi. Chagall, 1917′deki Rus Devrimi’nde aktif rol aldıktan sonra 1918’de Sovyet Kültür Bakanlığı, tarafından Vitebsk bölgesinden “sorumlu görevli” unvanı verildi. 1920’lerin sonlarına doğru, iç savaş ve kıtlığın başladığı bir dönemde, Chagall Moskova’da açılmak üzere olan Musevi Oda Tiyatrosu için duvar resimleri çizmek için görevlendirildi. Müzik, dans, drama ve edebiyat sanatlarının tasvir edildiği dört duvarda yer alan en önemli eser “Müzik” adlı tablo oldu. Doksan kişilik kapasiteye sahip olan salonun sağ kolunda yer alan bu tablo, herkesi büyülemeyi başardı. Chagall bu eserini çatı üzerinde keman çalan bir Klezmer müzisyeni olarak tanımladı. ‘Klezmer’ kelimesi ‘şarkının enstrümanı’ anlamına gelen iki İbranice kelime ‘Kley’ ve ‘Zemer’den oluşmakta. İlk başlarda ‘Klezmer’ kelimesi çalınan enstrümanlar için kullanılmaya başladı ancak daha sonra bu müziği yapan sanatçılar ‘Klezmer’ olarak tanımlanmaya başlandı. Klezmer müziğinin öncülerinden kabul edilen Giora Feidman’a göre “tüm Klezmer’ler sanatçı olarak dünyaya gelir ve içlerinde doğal bir güç barındırır. Bu gücü de yansıtabilmek için tek bir enstrümana ihtiyaç duyulurmuş, o da insan, yani bir Klezmer. Klezmer’ler Klezmer müzik türünün enstrümanı kabul edilirler. Musevi kültüründe derin bir öneme sahip olan Klezmer işte Chagall tarafından gördüğünüz üzere böyle resmedildi. Doğu Avrupa’da savaş sonrası Aşkenazi Musevileri, Balkanlardan Kara Deniz’e kadar çok geniş bir alana yayıldı ve yerleşti. Ufak kasabalarda ufak topluluklar oluşturdu. Her ne kadar aralarında geniş mesafeler olsa bile bir şekilde irtibatta olmayı ortak kullandıkları Yiddiş dili ile sürdürdü. İşte “Klezmer Müziği” aslında bir kavim müziği… Ancak bu eser sanatçının Washington D.C.’deki National Gallery of Art Müzesi’nde sergilenen “The Fiddler, 1912-13” (Kemancı) adlı bir diğer tablosu ile karıştırılmamalı. Aralarında çok benzerlik olmasına rağmen “Music” tablosunda Klezmer iki çatı üzerinde yer alır; giydiği kıyafet farklı ve mor rengindedir. Hemen solunda kemanı bir sopa gibi sallayan başka bir Klezmer vardır. Onun haricinde birkaç daha belirgin farklılıklar var ama burada bu unsurlara girmek gereksiz. Bir Klezmer kavimi içerisinde büyüyen Chagall keman çalmayı çocuk yaşında düğünlerde öğrendi ve bundan dolayı Musevi Oda Tiyatrosu için resmettiği tablolarında Musevi hayatını ele alırken mutlaka içine bir kemancı entegre etti. İzlenimcilik akımının ardından gelen modern sanat hareketinde yer alan Chagall, pek çok şaheser üretmesine rağmen bu dört tematik tablosunun yeri her zaman ayrı oldu. Özellikle müziğin resmedildiği “Müzik” tablosu hem bir kültürü, hem müziği hem de tarzını anlatmasıyla derin izler bıraktı. Derin bir tarihe, kültüre ve sorumluluğa sahip olan Klezmer Müziği ancak bu kadar zengin iki boyutlu tanımlanaSanatLog-Canan Elçioğlu Röportajı Mimar Sinan Üniversitesi Resim bölümü mezunu Canan Elçioğlu, Vatikan müzesini gezerken gördüğü bir duvar halısıyla Pablo Picasso’nun savaş ve faşizm karşıtı ünlü kübist resmi Guernica arasında benzerlikler fark etti. Bu keşfin ardından “Picasso’nun Guernica Resminin Sanatsal Kaynakları” adlı tezi imzalayan Elçioğlu’nun resim sanatına katkısı -özellikle ülkemiz açısından- çok büyük diyebilirim… Kendisinin bu çalışmasının yurtdışına göre ülkemizde az ilgi görmesi ise bu konu ile daha çok ilgilenmemi sağladı. Bu sebeple, resim alanında en son yayımlanan Picasso’nun Guernica’sı adlı yazımdan sonra açıkçası Canan Hanım’a ulaşmayı çok istedim. Onunla bu söyleşiyi gerçekleştirdiğim için minnettarım ve kendisine çok teşekkür ediyorum. —Melike Karagül— SanatLog: Sanatlog okurları için kendinizden bahseder misiniz? Canan Elçioğlu:İnsanların hayatında önemsiz gibi görünen bir olay, bazen önemli sonuçlara yol açabiliyor. Öğretmen olan annem, önceden okuma yazma öğrenilmesine ve bilerek okula gidip de çocuğun kendini diğerlerinden üstün hissetmesine karşıydı; ama okul öncesi beni, Doğan Kardeş dergisine abone etmişler, belki bunun verdiği istek ve tabii derginin de çekiciliği sayesinde okumak benim için en zevkli eylem haline geldi. Bu da her şeyin başlangıcı oldu denebilir! Sonra lisede, çok sevdiğim resim hocamın yönlendirmesi ile, o zamanki adıyla, Güzel Sanatlar Akademisi Resim bölümüne, yani şimdiki Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’ne girdim… SanatLog: Sizi Picasso’ya çeken nedir ve ona olan ilginiz tam olarak ne zaman başladı? Canan Elçioğlu: Picasso’ya olan ilgim ona karşı hissettiğim şaşkınlık ile başladı denebilir. İlla sempati ile başlamaz ki her ilişki! Çocukken onu acayip, hatta itici bulduğumu hatırlıyorum ama aynı zamanda içimde soru işaretleri yarattığını ve nedir bu adamın yaptıkları diye merak edip ona daha fazla baktığımı da hatırlıyorum. Galiba o zamanlar etrafta hep empresyonist ressamların resimleri dolaşıyordu ve resim diye en çok onları gördük ve şartlandık; neredeyse sanat budur zannetmek gibi bir gaflete düşecektik, ortaokul, lise yıllarında demek istiyorum. Sonra güzel bir şey oldu, İstanbul’a, bir Fransız Sanatı sergisi geldi, O zamanlar açık olan İstanbul Resim Heykel Müzesi’ndeydi bu sergi ve orada ilk defa gerçek bir Picasso resmi ile karşılaştım ve çarpıldığımı çok iyi hatırlıyorum. O resim büyükçe bir natürmorttu ve beni içine çekiverdi, başka resimlere pek bakamadım, yani diğerleri önemini kaybetti. Bana bu tesiri nasıl yaptığını daha çözemedim ama o gün bu gün hala aşkım devam ediyor. Kendisinin bu ilgiden haberi yok tabii, tanışmak gibi bir şansım da olmadı ama gene de onu iyi tanıdığımı sanıyorum. SanatLog:Özellikle siyasi ve sosyal, uluslararası konjonktürde, Picasso’nun eserlerinin kendi döneminde ve günümüzde nasıl bir etki bıraktığını kendi açınızdan nasıl değerlendirirsiniz? Canan Elçioğlu: Bu soru o kadar geniş kapsamlı ki, bir tez konusu olabilir, hatta birden fazla kitap çıkar bu sorudan. Picasso’nun bir sözü var, diyor ki: “Her zaman olduğu gibi şimdi de inanıyorum ki; manevi değerler ile yaşayan ve çalışan bir sanatçı, insanlığın ve medeniyetin en üstün değerleri tehlikeye düşerse buna kayıtsız kalamaz ve kalmamalıdır.” 1930’lu yıllara kadar Picasso, politik tarafı hiç yok gibi gözükse de, yukarıda söylediği söze göre insanlığın ve medeniyetin değerleri tehlikeye düşerse buna kayıtsız kalmayacağını açıkça belirtiyor. Gençlik resimlerinden de (mavi devri veya pembe devri) gördüğümüz gibi, çok duyarlı bir kişilik, ayrıca çok da sosyal bir yaşantı içinde her zaman, yani dünyadan haberdar. Buna kuvvetli bir bellek ve bilinç de eklenince, tabii ki politik olaylara karşı duyarsız kalmayacaktır. Olağanüstü durumlar her zaman sanatçıya zemin hazırlar. 1936–1937 yıllarında İspanya’dan gelen haberler o kadar trajiktir, memleketi o kadar kötü günler geçirmektedir ki, uzaktan duyduklarına son noktayı 26 Nisan 1937’de Guernica kasabasının, General Franco’nun rızası ile Alman Hava Kuvvetleri tarafından bombalanıp suçsuz halkın öldürülmesi haberi eklenince bardak taşar, tepkisiz kalması imkânsızdır artık, içindeki birikim sel olup akar ve Guernica resmi böylece oluşur. Guernica hem politik bir resimdir hem de sembollerle konuştuğu ilk resimdir denebilir. Resim o gün bu gündür hem savaşa karşı, hem haksızlıklara karşı, hem de faşizme karşı, bombalardan çok daha etkileyici bir silah olarak işlevini sürdürmektedir. SanatLog: Öncelikle, bilirkişi olarak sizden ricam, Guernica’nın kompozisyonunu bizim için yorumlar mısınız? Canan Elçioğlu: Guernica modern görünümünün altında, son derece klasik yapıda bir kompozisyona sahip, üç ana bölümden oluşuyor ama bu üçlü ayrı değil de iç içe geçmiş bir halde ve ilk bakışta üçgen bir kompozisyon görüyoruz. Veya resmin en önemli bölümü geniş tabanlı bir üçgenin içinde demek daha doğru. Bu siyah-beyaz ve grilerden oluşan resmin tansiyonu çok yüksek, yani resmin içinde bir titreşim var, bu da yalnız konusundan değil, sanatçının bilerek ve isteyerek yaptığı bu komposizyondan oluşuyor. Picasso’nun kendisi de zaten, benim resmim can acıtır diyor! Bu modern görünümünün altındaki klasik kompozisyonu ile Guernica çok sağlam bir resim. SanatLog: Herkesin merak ettiği, sanat tarihini değiştiren ve uzmanları ikiye bölen Picasso’nun Guernica’sındaki keşfiniz… “Masumların Öldürülmesi” adlı halı ile Picasso’nun Guernica’sı arasındaki benzerliği fark ettiğiniz ânı bizim için tekrar paylaşabilir misiniz? Canan Elçioğlu: Eşimle gittiğimiz bir Roma seyahati sırasında, tabii ilk işimiz Vatikan Müzesini görmekti, biz de öyle yaptık. Sistine Chapel’a giden koridorda (halı galerisi) kalabalığın içinde zar zor yürürken, duvarda sıra ile asılı büyük halılardan biri dikkatimi çekiverdi. “Guernica gibi”, dediğimi hatırlıyorum. Eşim de ne alaka diye bir baktı haklı olarak, çünkü 16. yy’dan kalma büyük, klasik halılardı hepsi ama ben kompozisyonu benzettim; hatta aynı buldum denebilir, hâlâ da öyle düşünüyorum ve her gün daha çok inanıyorum ki bu halıyı Picasso, Guernica resmine, hem konu, hem de kompozisyonu olarak örnek almıştır. SanatLog: Bu iki eser arasındaki benzerliğe geçmeden önce Picasso’nun Guernica’yı yaparken etkilendiğini düşündüğünüz bu halının geçmişinden bahseder misiniz? Canan Elçioğlu:Vatikan Müzesi’ndeki, Masumların Öldürülmesi isimli büyük halı (574×365 cm) 16. yy’da Raphael okulunun öğrencileri tarafından çizilen kartonların, Brüksel’de Pieter Van Aeist atölyesinde mükemmel bir şekilde dokunup Roma’ya gönderilmesi ile ancak 1531 yılından sonra Vatikan’da sergilenmişler. Hepsinin konusu İncil’den, İsa Peygamberin hayatından sahneler olan bu büyük halılar gerçekten mükemmel. Müzede, halıların ne zaman sipariş edildiği ve bu güçlü desenlerin kimin tarafından çizilmiş olduğu konusunda kesin cevaplar vermektense, tahminen Raphael öğrencilerinden Giulio Romano tarafından çizilmiş olabilir deniyor. Sipariş tarihi de kesin olmamakla beraber, 1 Mayıs 1519 tahmin edilmekte, eğer bu tarih doğru ise Raphael hayattadır ve ona sipariş edilmiştir; fakat Raphael’in 1520 ilkbaharında ölümü ile başlanması biraz zaman almış ve ancak dört sene kadar sonra başlanabilmiştir. Brüksel’e sipariş edilen ve dokunan halılar aslında 12 adet olmasına rağmen, günümüzde 9 tanesi Vatikan’da bulunmaktadır. SanatLog: Sizden ricam bu iki eser arasındaki benzerliği ve hangi noktada farklılıklar gösterdiğini bizim için açıklayabilir misiniz? Canan Elçioğlu:En başta söylenmesi gereken, bu iki eserin fiziksel benzerliklerinden önce, ruhen bir benzerlik de taşıdığı, yani benim görüşüm bu tabii, başka bilirkişiler bunu paylaşmayabilir ama ben işlenen konuyu da aynı buluyorum ve yüksek tansiyonlarını da iki eser arasındaki ortak nokta olarak görüyorum. Mesela ilk bakışta, ortadaki ışıklı üçgeni her iki resimde de görürüz ve halıdaki insan figürleri adeta bir kumaş dokur gibi iç içe geçmiştir; ama gözü yormaz, bakanı kaçırmaz, tam tersi bizi çeken ve rahatça baktıran kompozisyonlar her ikisi de. Halıda tam on dört figür bulunmakta ama bunlar öyle bir yerleştirilmiş ki, gözü yormuyor, sahne rahatça görülmekte. Guernica’da ise daha az figür var ama hareketlilik bize sahneyi kalabalık gibi gösteriyor. Bu iki resim arasındaki benzerlikler; halıda orta ve üstteki saçı tutan askerin kolu, Guernica’da lambayı tutan kol olmuş. Kolun altındaki saçları uçuşan kadın profilini, Picasso aynı yere, aynı dehşet ifadesi ile koymuş bulunuyor. Halıda solda, kucağındaki çocuğu kurtarmaya çalışan kadın, Guernica’da da solda boğanın altında yalvarmakta. O kadının altında yatan askerin bıçağı tutan kolu, halıda da soldaki askerin bıçak tutan koluna benziyor. Bu misaller daha çok var, diğer kadın figürlerine de dikkatli bakılırsa, benzerlikleri açıkca görülür. Bu kadar çok sayıda paralellik tesadüf olamaz sanıyorum. Ama tabiidir ki, bu iki eseri yan yana koyunca, aralarındaki dört yüz senelik zaman ve tarz farkı, bize ilk bakışta çok fark varmış gibi gelebilir; ama biraz dikkat bilmeceyi çözmeye kâfi gelecektir. SanatLog:Bu önemli keşfiniz ABD’deki ve Avrupa’daki sanat çevrelerinde nasıl bir etki uyandırdı ve ABD’de yankı uyandırdığı kadar Türkiye’de nasıl karşılandı? Canan Elçioğlu: İnandığım bu tezin ABD’de yayınlanması için pek de uğraşmadım doğrusu. Türkiye’de ilk defa “Türkiye’de Sanat” dergisinde yayınlanmıştı. New-York Times gazetesinin o zamanki Orta-Doğu sorumlusu olan Stephan Kinzer bunu gazetesine haber yapmayı teklif etti ve ben de gidip NYT ile görüştüm. Bana pek güvenmediler, belki de kendi bilgilerine güvenmemiş olabilirler. Böyle bir iddianın sorumluluğunu alamayız gibi bir şey söylendi zaten, orada iki Picasso uzmanına sorup ondan sonra yayınlarız dediler. Onlardan ilki olan Robert Rosenblum hemen reddetti, yok öyle şey dedi ve ikinci uzmanın (John Richardson) kabulu de işe yaramadı, belki de iyi oldu böylesi. Türkiye’de ise Hürriyet gazetesi geçen sene bastı, biraz ilgi gördü ama bir yorum yapan olmadı maalesef, fakat bu ayın başında “Der Standart” isimli Viyana’nın saygı duyduğum bir gazetesinde basıldı ve ilgilenenler oldu, en hoşuma giden tarafı, enteresan yorumlar yapıldı, bakalım nereye kadar! SanatLog: Bu keşif hayatınızın dönüm noktası olsa gerek, bu dönemden sonra yaşamınızda ne gibi değişiklikler oldu acaba? Canan Elçioğlu: Hiçbir değişiklik olmadı sanıyorum ama kafanızı devamlı meşgul eden bir konunuz varsa eğer, ufak dertler siliniyor, hayat daha temizlenmiş gibi, mutluluk bu olmalı diye düşünüyorum. Picasso’nun sözüdür: “Sanat, hayatın tozunu alır.” demiş. Doğrudur. SanatLog:Bu konu üzerindeki “Picasso’nun Guernica Resminin Sanatsal Kaynakları” adlı tezinizden ve üzerinde çalıştığınız kitabınızdan kısaca bahsedebilir misiniz? Canan Elçioğlu:Bu konuya sahip çıkabilmek veya daha derinlere inebilmek için doktora tezimi kendi üniversitem olan Mimar Sinan Üniversitesi’nde yaptım ve 2005 yılında tamamlandı. Tez hocam Prof. Dr. Kemal İskender’in yönlendirmelerinin de çok katkısı oldu tezin gelişmesine. Gerekli kitapları o da bana söyledi. Bizde bu konuda yayınlar yok denecek kadar az, yurt dışında kütüphanelere giderek ve kitaplar ısmarlayarak çalışabildim. Bu konuda yeni ulaştığım bilgilerle beraber tezimi bir kitap haline getirmek için çalışıyorum ama yeni yeni açılımları olan bu konu beni daha çok meşgul edeceğe benziyor. SanatLog: Avrupa’daki sanat tarihçilerinin bu benzerliği fark edememeleri ilginç olsa gerek, acaba birtakım çevrelerden çekinmiş olabilirler mi ya da Picasso ile özdeşleşen bu eserin büyüsüne dokunmak istememişler midir? Canan Elçioğlu:Hayır çekinmiş olamazlar, Batılı aydın doğru bildiğini saklamaz, söyler, daha şimdilik onlar bu bilgiye ulaşmamışlar; yoksa Picasso kadar, özel hayatı hallaç pamuğu gibi atılmış bir sanatçı daha bilemiyorum. Bir kitaplığa gidiyorum, bakıyorum 1700’den fazla Picasso kitabı var, bir diğeri bakıyorum daha fazla, inanılmaz. Bu resim bir tabu olmuş denebilir ama Picasso’nun kendi sözü var, “Kötü ressam taklit eder, iyi ressamlar çalar.” demiş, buyurun bakalım! Zaten “Ben sadece kendimi tekrar etmem, kendimi örnek almam; ama başkalarından alırım” da diyor. Çok kuvvetli bir kişilik. SanatLog: Tarihin en etkileyici politik eserlerinden biri olan Guernica, uluslararası karar alma mekanizmalarında bile etkili olmuştur ve olmaktadır. Örneğin 5 Şubat 2003 yılında, New York’ta bulunan Birleşmiş Milletler binasının Güvenlik Konseyi odasında ABD’nin Irak savaşına ilişkin basına demeç verirken tablonun goblen kopyasının üstünü kapatmaları trajikomik bir hadise olsa gerek. Ayrıca 2005’te İstanbul’da Sakıp Sabancı Müzesi’nde gerçekleşen Picasso sergisine Guernica’nın gelmemesini de ekleyebiliriz. Bu durumu nasıl değerlendirirsiniz? Canan Elçioğlu:Evet, bu olay dünyamızın halini açıkça göstermekte, talihsiz bir olay gibi görünse de, Guernica savaş karşıtı işlevine devam etmiş oldu. Irak savaşını meşrulaştırmak üzere yapılacak konuşmada bu resmi örtmek gerek diye düşünüldü, demek ki tehlike fark edildi yani Guernica hâlâ canlı ve işine devam etmekte. Bu sadece gazetelere haber olmadı, bazı kitaplara da geçti. Bizde bir laf vardır: “Şerdir, hayır olur; hayırdır, şer olur.” diye. Tam da öyle oldu, ters tepti yani! SanatLog: Özellikle merak ettiğim bir konu var: Bildiğim kadarıyla Picasso sanatını siyasetten uzak tutmak istemiştir; ama başaramamıştır. Picasso’nun ilk gençlik yılları, Barselona günleri ile son yıllarını karşılaştırırsak, bu durumun sanatına nasıl yansıdığını değerlendirebilir misiniz? Canan Elçioğlu: Picasso her türlü insanlık dramına karşı tepkisini, yukarıda yazdığım sözü ile kendisi cevaplamış oluyor zaten, gerektiği anda tavrını koymaya hazır ve koyuyor. Barselona’daki ilk gençlik yılları ile son seneleri arasındaki farka gelince… Bu soru da çok geniş kapsamlı. Barselona gibi yeniliğe açık, Avrupa’daki değişimleri ilk olarak hisseden, genç aydınları çok olan, 19. yy’ı erkenden bitirmiş, 20. yy’ı karşılamaya hazır bu şehre Picasso 14 yaşında geliyor. Burası onun hayatın içine balıklama daldığı yer, karakterine en fazla katkısı olmuş şehir denebilir. O yıllardaki ressam, yazar arkadaş grubu da çok enteresan kişilerden oluşuyor. Son yılları ise tam tersi, pek sosyal olmayan bir halde geçiyor ki (ikinci karısı Jacqueline biraz eşin dostun ayağını kesmiş), dost onu hayata bağlayan en önemli faktör olduğu halde, çünkü onlardan şarj oluyor, onlardan aldığı enerji ile yaratıcılığını devam ettiriyor. İzole bir hayatın içinde olduğunu, son senelerin resimlerinde eski gücünü kaybetmiş olmasından tahmin edebiliriz belki de. Ama yaşlanmak denen faktörü de unutmamalıyız. Picasso’ya haksızlık etmek istemem doğrusu. Kaynak: Bizim Coğrafya - Hayat Coğrafya'da, Coğrafya Hayatımızda

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)